Joe Filisko & Eric Noden (US) Blues 'n Roots Missy Sippy Gent (15-10-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Joe Filisko & Eric Noden © Rootsville 2019

Ik heb even in mijn archieven moeten opzoeken hoe lang het geleden was dat ik nog een bezoek had gebracht aan de Gentse joint. Bleek dat het ondertussen al geleden was van begin juni. Tijd dus om daar eens verandering in te brengen en daar was het optreden van Filisko & Noden een zeer goede reden voor. Op weg naar Gent dus.

Ik ben al wat jaren fan van dit geweldige duo. Een aanrader voor liefhebbers van accoustische blues en met reden. Kenners van de bluesharmonica zijn het erover eens: Joe Filisko is één van de belangrijkste en meest complete mondharmonicapersoonlijkheden op deze aardkloot. Als 'harp customizer' geeft hij bestaande instrumenten een nieuwe, eigen klank. De grootste harmonicasterren, waaronder Kim Wilson, zijn bij hem vaste klant. Joe ontwikkelde ook een eigen lesmethodiek en alsof dat nog niet genoeg is, laat de artiest Filisko steeds een overdonderd publiek murw achter vanwege zijn onnavolgbare en verbluffende harmonicatechniek, dat zouden we geweten hebben.

De meesterlijke resonator- en akoestische gitarist Eric Noden is in en rond Chicago één van de meest begeerde begeleiders. Zo doet bijvoorbeeld Billy Boy Arnold, wanneer hij akoestisch wil spelen, steevast beroep op Noden. Als referentie kan dat dus wel tellen. Hij is dus de prefect partner in crime voor Joe Filisko. Twaalf jaar al, zijn ze een onafscheidelijk duo. Het woord 'synergie' is een understatement. Ze hebben dezelfde ritmische voorliefde voor de energieke plattelandsblues van weleer, beiden zijn ze grootmeesters op hun instrument, hun samenzang is perfect, ze entertainen op een haast telepathische wijze en de unieke gelaagdheid van hun muziek maakt elk ander instrument en zelfs een full band overbodig.

Hun laatste cd “Destination Unknow” is alweer een pareltje geworden en dus zaten de talrijke aanwezigen op het puntje van hun stoel om te genieten van het komende optreden. Iets voor negen trokken de boys hun trein op gang met een knappe ‘Train Whistle Blow’. Met hun trein op de rails waren ze klaar om ons te trakteren op een avond vol van fijne countryblues, vermengd met wat old school Chicago blues en een snuifje Louisiana blues.Twee knap uitgeblanceerde sets waarbij het duo hun kunnnen perfect kon uitstallen en wij volop konden genieten van ‘Fat Cats & Thin Dogs’, song waarbij Joe constant van harmonica verandert, hun obligate tribute aan hun  voorbeeld duo Sonny Terry en Browny McGhee. ‘Angry Woman’, ooit gebracht door Sonny Boy Williamson samen met Big Bill Broonzy, ontbak ook niet op het appel, als ook het Texmex-klinkende ‘Down In New Orleans’. ‘Black Clouds is een duister klinkende song bijna in trance gebracht door Joe en met ‘Complicate’werd een ode gebracht aan één van hun helden, Mississippi John Hurt. Hiermee zat de eerste set er bijna op, maar alvorens van een koel biertje te gaan genieten kregen we nog de titeltrack van hun laatste cd te horen, ‘Destination Unknow’ Heel knap nummer trouwens

Tijd voor een biertje en een praatje, waarnbij Joe en Eric ruim tijd uittrokken voor hun fans Echter er moest nog gespeeld worden en ‘Mistery’ werd op ons losgelaten Alweer zo’n nummer waarvan beiden bewijzen hoe perfect ze op elkaar zijn ingespeeld. De kwaliteit was al hoog maar steeg nog een paar trapjes met songs als ‘Peaceful Man’ , ‘Head On Right Ahead’ en het fijne ‘Me And Sonny’. Hierna vroegen ze Tiny Legs Tim mee on stage. Deze had echter zijn gitaar niet mee en beperkte zich tot de zanglijnen in een aangepaste versie van ‘Down In Mississippi’. Hierna liet Eric zijn skills bewonderen door zelf een stukje mondharmonica te blazen in een bekijvende ‘Your Own Worst Enemy’, kippenvel... Met ‘The Grind’ en ‘Shutting Down’ werd een punt gezet achter een alweer schitterende performance van dit uitzonderlijke duo. Het publiek had het echter niet zo begrepen en er werd duchtig geklapt en gevraagd om een bisser, wat we zonder problemen kregen. Onversterkt kwam het duo vooraan het podium plaatsnemen en schotelde ons een ‘She’s Gone’ om u tegen te zeggen waarna ze op wandel trokken door de kroeg tot op het terras. Mooi einde van een knappe show.

Joe en Eric bewezen alweer hun groot muzikaal talent en wisten moeiteloos de Missy Sippy in te pakken. Wat wil een mens nog meer?

Marcel